Մախուխն ու ոխչըրի միսըն կըռվեցան,
Ամէն մէկն ասում էր.«Մազէն յիս իմ,
Քու մէջըն ի՞նչ ղըվաթ կա, ի՞նչ իս դուս տալի,
Մարդու ղըվաթ տըվողն ու փազէն յի՛ս իմ»:

Մախուխն ասաց. «Օխտըն շաբաթ պաս ունիմ,
Գըլխիս ծառայ օխտըն նուրահարս ունիմ.
Համիմ, սըխտուր, պիտնա ու պըռաս ունիմ.
Աթամորդու սըրտի մուրազըն յի՛ս իմ»:

Ոխչըրի միսն ասաց. «Իմ մէջն է համըն.
Կու դընին փըլաւումըն` կու քաշին դամըն.
Ինձ մաթլաբէն կ’օծին «քիզ կ’օծին ջամըն.
Ջիգրու կու պատռեցնիմ, քու ջազէն յի՛ս իմ»:

Մախուխն ասաց. «Քանի փըքվիս, պատըռվիս,
Պիտի վուր պաս պահիս, հազար փըշըրվիս,
Միղքիրէդ դարձ գաս ու պիտի հաղուրդվիս.
Դըժուխքի ու դըրախտի ղազէն յի՛ս իմ»:

Ոխչըրի միսն ասաց. «Պակսիլ է օրըն,
Դիփունն ինձ ին գովում` քաչալն ու քօռըն.
Քիզ կու քօռացընէ իմ մատղի զօրըն,
Լաւաշում փաթաթած թավազէն յի՛ս իմ»:

Սայաթ-Նովէն ասաց. «Խօմ գի՛դիք` օձ իմ.
Գ’ուզիք էրկսիդ մէտի մէբաշ սըղոցիմ,
Կու վիկալնիմ ձիզ` մութըն տիղը կ’օծիմ,
Կողպեքըն կու դընիմ` ձիր ռազէն յի՛ս իմ»:

Մախուխն* ու ոչխարի միսը կռվեցին,
Ամեն մեկը թե` «Աղանդերը ես եմ,
Քո մեջն ի՞նչ ուժ կա, ի՞նչ ես դուրս տալիս,
Մարդուն ուժ ու կորով տվողն ե՛ս եմ»:

Մախուխն ասաց. «Յոթ շաբաթ ես պաս ունեմ,
Գլխիս ծառա յոթը նորահարս ունեմ,
Համեմ, սխտոր, դաղձ ու պրաս** ես ունեմ,
Ադամորդու սրտի տենչանքը ե՛ս եմ»:

Ոչխարի միսն ասաց. «Համն է իմ մեջ,
Փլավի հետ մեկդի կքաշեն փռի մեջ,
Ինձ սինու մեջ են լցնում, քեզ` թասի մեջ,
Հոգիդ կհանեմ, քո պատիժն ե՛ս եմ»:

Մախուխն ասաց. «Էնքան փքվես, պատռվես,
Դու պիտի պաս պահես, հազար մաս լինես,
Մեղքերից դարձի գաս, պիտի հաղորդվես,
Դժոխքի ու դրախտի դատողն ե՛ս եմ»:

Ոչխարի միսն ասաց. «Պակսել է օրըն,
Ամենքն ինձ են գովում` ճաղատն ու քոռն,
Քեզ կկուրացնի մատաղիս զօրն,
Լավաշում փաթաթված բրդուճը ե՛ս եմ»:

Սայաթ-Նովեն ասաց. «Գիտեք որ օձ եմ,
Կուզեք երկուսիդ մեկտեղ հանկարծ սղոցեմ,
Կվերցնեմ ձեզ` մութ տեղն կածեմ,
Կողպեքը կդնեմ, ձեր փակը ե՛ս եմ»: