Դարդ մի՛ անի, ջա՛ն ու ջի՛գար, միտքըդ դիվաց չըտեսնէ.
Ա՛չք խաւրի, ա՛նգաճ խուլանայ` էրեսըդ թաց չըտեսնէ:
Վո՛ւնց արեգագըն շուղքըն տայ, վո՛ւնց լուսինըն լուս անէ.
Ա՛վալ քու տեսնողըն միռնի` քիզ գըլխիբաց չըտեսնէ:
Դուն գըլուխըդ մահի կու տաս, յիս էլ քիզիդ կու միռնիմ.
Միր էդնէն թամամ աշխարհըս սով քաշէ` հաց չըտեսնէ:
Թէվուր չըգամ ու չըտեսնիմ, հազար բաբաթ բան կ'օսիս.
Քա՛շկա մարդ վո՛ւնց գայ, վո՛ւնց խօսի, վո՛ւնց քի տըխրած չըտեսնէ:
Աստուձու բերնէմէն առնիս մըխիթարիչ Սուրբ Հոգին.
Է՛լ վաղ միռնի Սայաթ-Նովեն` ճիդըդ գըցած չըտեսնէ: |
|
Դարդ մի՛ անի, ջա՛ն ու ջի՛գար, միտքդ դիվաց* չտեսնի.
Ա՛չք խավարի, ունկ խլանա` երեսդ թաց չտեսնի:
Ո՛չ արեգակը ճաճանչ տա, ո՛չ լուսինը լույս անի.
Նախ թող քո տեսնողը մեռնի` քեզ գլխաբաց չտեսնի:
Դու գլուխդ մահի կտաս, ես էլ քեզ հետ կմեռնեմ.
Մեզնից հետո ողջ աշխարհը սով քաշի` հաց չտեսնի:
Թե որ չգամ ու չտեսնեմ, հազար տեսակ բան կասես.
Երնեկ մարդ ո՛չ գա, ո՛չ խոսի, ո՛չ քեզ տխրած չտեսնի:
Աստըծո բերանից առնես մխիթարիչ Սուրբ Հոգին.
Է՛լ վաղ մեռնի Սայաթ-Նովեն` վիզդ ծռած չտեսնի: |
