Շատ սիրուն իս, շախաթայի ասողին խար չիս անի.
Անջաղ գըցիս էշխի մէջըն, հիդ կ'էհաս` քար չիս անի:

Էշխըն հէ՛ստի կըրակ ունի` վո՛ւնց կու էրվի, վո՛ւնց կ'երթայ.
Թէգուզ նընգնիմ ծովի մէջըն` հովնալու ճար չիս անի:

Բաս աշուղըն վո՞ւնց դիմանայ էդ քու տըված կէծակուն.
Դուն ինքնակալ թագաւուր իս` բէհուբազար չիս անի:

Թէ՛վուր սարիրուն հանդիբիս, կու հալիս մումի նըման.
Թէ՛վուր քաղաք տիղ հանդիբիս, կու քանդիս` վար չիս անի:

Իսկի բէհուբազար չունի շախաթայի չասողըն.
Է՛նդու համա, Սա՛յաթ-Նովա, շատ էյթիբար չիս անի:

Շատ սիրուն ես, շախաթայի* ասողին չես խարանի.
Միայն թե գցես սիրո մեջ, ետ կերթաս` շահ չես անի:

Սերն ա՛յնպիսի կրակ ունի` ո՛չ կվառվի, ո՛չ կերթա.
Թեկուզեւ ընկնեմ ծովի մեջ` հովնալու ճար չես անի:

Բա աշուղը ո՞նց դիմանա էդ քո տված կայծակին.
Դու ինքնակալ թագավոր ես` սակարկություն չես անի:

Թե՛ որ սարերին հանդիպես, կհալես մոմի նման.
Թե՛ որ քաղաք տեղ հանդիպես, կքանդես` շեն չես անի:

Վստահություն բնավ չունի շախաթայի չասողը.
Ա՛յդպիսինին, Սա՛յաթ-Նովա, շատ ապավեն չես անի: