Գ’ուզիմ ումբրըս հենց անցկացնիմ` օրըս մունաթ չըքաշէ.
Թէգուզ հազար դարդ ունենամ` դարըս մունաթ չըքաշէ.
Ղաստ անիմ, բարու հանդիբիմ` չարըս մունաթ չըքաշէ.
Գըլուխըս չարէն ռադ անիմ` սարըս մունաթ չըքաշէ.
Էրեսըս հայալու պահիմ` արըս մունաթ չըքաշէ:

Հիռու տիղացէն գալիս իմ` խիլքի զարար շահ իմ բերի.
Հուջրէս լիքն է անգին լալով, ջավահիրչուն ահ իմ բերի.
Հընդու միջէմէն դուս էկած ղիմէթով մաթահ իմ բերի.
Տեսնողըն թահրըն չի գիդի` մէ հեստի քարգահ իմ բերի.
Հէստի տիղ դուքան բաց անիմ` զարըս մունաթ չըքաշէ:

Մէ բիռըս փռանգի ատլաս է, տալիս է շովղ ու շափաղաթ.
Մէ բիռըն` զար-ղալամքարի, տիղ ունէ վունցոր մագաղաթ.
Մէ բիռըս Չինումաչինն կու առնէ թամամ, փարաղաթ.
Մէ բիռըն ենգիդունիա է, մէ բիռըն` փարչայի խալաթ.
Վո՛ւնց ձիվիլ գ’ուզէ, վո՛ւնց կըտրիլ` կարըս մունաթ չըքաշէ:

Մէ բիռըն` ղըրմըզ ու զափռանգ, մէ բիռըն էլ զանջափիլ ա,
Մէ քանի բիռըս` դարիչին, մէ բիռըն էլ ղարանփիլ ա,
Բերնիրըն վըրայ չէ գալիս, հակնիրըս է սիլա-սիլա.
Անտակ ծովի միջէն հանած ակնիր ունիմ` լալ ու թիլա.
Մարգարիտըս շադա-շադա` շարըս մունաթ չըքաշե:

Շատ մարդ էստունք կու իմանայ, կ’օսե.«Հալբաթ սա զանգին ա».
Չին գիդի, թէ ուշք ու միտքըս հազար մէ բաբաթ հանգին ա,
Մարիփաթով քաղցըր լիզուն դիփունի վըրայ անգին ա.
Սայաթ-Նովէն էնդուր գուլայ` գըլուխըն մահու ճանգին ա.
Աստուաձ սիրողն ինձ ազատէ` եարըս մունաթ չըքաշէ:

Կուզեմ կյանքս անցկացնել որ` օրըս սևերես չըլնի,
Թեկուզ հազար վիշտ ունենամ`դարըս* սևերես չըլնի,
Ջանք անեմ, բարու հանդիպեմ` չարըս սևերես չըլնի,
Գլուխս չարից ազատեմ` որ այն սևերես չըլնի,
Երեսս ամոթխած պահեմ` պատիվս սևերես չըլնի:

Հեռու տեղիցը գալիս եմ` խելք խաթարող շահ եմ բերել,
Թարեքս լի անգին լալով, ակնագործին ահ եմ բերել,
Հնդկաստանի մեջից ելած արժեքավոր իր եմ բերել,
Տեսնողն կերպն չգիտի` այնպիսի դազգահ եմ բերել,
Մի այնպես տեղ խանութ բացեմ` ծախսս սևերես չըլնի:

Մի բեռս ֆռանկի ատլաս է, տալիս է շողք ու ճառագայթ,
Մի բեռս ոսկե գործվածք է, դիտվում է որպես մագաղաթ,
Մի բեռս Չինմաչինը կառնի լրիվ` գիտցիր հաստատ,
Մի բեռս ճերմակ կերպաս է, մի բեռն էլ` ընտիր խալաթ,
Ոչ ձևել կուզի, ոչ` կտրել` կարս սևերես չլինի:

Մի բեռս կարմիր ներկ, շաֆրան, մի բեռն էլ պղպեղի պես,
Մի քանի բեռս դարչին է, մի բեռն էլ մեխակի պես,
Բեռներիս կապը չի կապվում` հակներս է տռզածի պես,
Անտակ ծովի միջից հանած ակներ ունեմ լալ-ոսկու պես,
Մարգարիտս շարան-շարան` շարս սևերես չըլնի:

Մարդիկ կասեն «Սրա համար լալ ու գոհար ջրի գին է».**
Չեն իմանում ուշքս, միտքս հազար մի կարգին հանգին է,
Շենք-շնորհքով, քաղցր լեզուն ամենքի համար անգին է,
Սայաթ-Նովեն լաց է լինում` գլուխը մահի ճանկին է,
Աստված սիրողն ինձ ազատի` յարս*** սևերես չըլնի: