Այիբբենըն կարդացիլ իմ դասէդաս,
Հասայ Ռա, Է, հասայ Ջէ, հասասէ.
Անգըրծակի մէ ձէն էկաւ դասէդաս,
Անգաճ կալայ, չիմացայ ի՞նչ հասասէ:

Հազար տարին մարդու աչքին թաքավուր.
Քա~նի տընանգ, քա~նի հարուստ, թաքաւուր.
Չի հարցընի աղքատ, հարուստ` թաքաւուր.
Մահըն վուր կայ, առանց կաշառք հասասէ:

Դառնացաւ, թըթվեցաւ կինքըս, ծովացաւ.
Ա~խ քաշիլէն սիրտըս նընգաւ ծովացաւ,
Կաթիլով, կաթիլով դարդըս ծովացաւ.
Մէ մարդ չըկայ, վուր ինձ խըրատ հասասէ:

---------------------------------------------

Հազար տարին մարդու աչքին քարասուն.
Ո՞վ է մնացի աշխարհումըս քարասուն.
Սայաթ-Նովա, տարին էլաւ քարասուն`
Դուն մահի հիդ, մահըն քիզ հիդ հասասէ:

Այբուբենը կարդացել եմ դասեդաս,
Հասա Ռա, Է, հասա ՋԷ, հասա ՍԷ
Հանկարծակի մի ձայն եկավ դասե դաս,
Ունկնդրեցի, չիմացա թե ի՞նչ կասե:

Հազար տարին մարդու աչքին թաք մի օր,
Քա~նի տնանկ, քա~նի հարուստ` թե գա որ,
Չի հարցնի աղքատ հարուստ, թագավոր,
Մահն որ կա, մի անկաշառ պահակ է:

Դառնացավ ու թթվեց կյանքս, կծվեցավ,
Ախ քաշելուց սիրտս ընկավ ծովի ցավ,
Կաթիլով, կաթիլով վիշտս ծովն ածվավ,
Մի մարդ չկա, որ ինձ խրատ լավ ասե:

---------------------------------------------

Հազար տարին մարդու աչքին քառասուն,*
Ո՞վ է մնացել աշխարհումն քարե սյուն,
Սայաթ-Նովա, տարին եղավ քառասուն,**
Դու մահի հետ, մահն քեզ հասվեհաս է: