Էշխըն վառ կըրակ է` էրվելով գուքայ.
Շատ մարդ կ’օսէ` յիս եարի հիդ ման գուքամ...
Էս դարդէմէն ով չէ քաշի` վո՛ւչ քաշէ.
Ով եար սիրէ, էլ չասէ թէ` ջան գուքամ:

Շատ մարդ կայ` էն գըլխէն սըրտում ունէ ղամ.
Բազի մարդ չէ քաշի` էշխէմէն է խամ.
Ինչ ասիս կ’օնիլ տայ` սէրն է անըզգամ.
Հալվեցայ, մաշվեցայ. էլ ի~նչ ջան գուքամ:

Էշխըն վուր կայ` հազար բաբաթ հանգ ունէ.
Ուշք ու միտքըն կու քընեցնէ` բանգ ունէ.
Բըռնածըն չի թուղնի` ղայիմ չանգ ունէ.
էնդու համա խա՛ն հիդ կ’էհամ, խա՛ն գուքամ:

Թէ դուն էշխի հիդ մանգալըն հարցընիս`
Չի դիմանայ Ռօստօմ-Զալըն` հարցընիս.
Թէ բէմուրվաթ եարի հալըն հարցընիս,
Ասում է, թէ` սուլթան գուքամ, խան գուքամ:

Սայաթ-Նովէն ասաց` շատ ի ջանք դըրի,
Մէ բափա չըտեսայ հում կաթնակիրի.
Ովոր ինձ չի սիրի` յիս է՛լ չիմ սիրի.
Սէրըն սէր կու բէրէ` սիրեկան գուքամ:

Սերն վառ կրակ է` այրելով կգա,
Շատ մարդ կասի` թե ես յարին ման կգամ...
Էս վշտիցը ով չի քաշել` չքա՛շի
Ով յար սիրե, էլ չասի թե` ջան կգամ:

Շատ մարդ ի սկզբանե սրտում ունի ցավ,
Ամեն մարդ չի քաշի` սիրուցն է խամ,
Ինչ ասես նա կանի` սերն է անզգամ,
Հալվեցի մաշվեցի. էլ ի~նչ ջան կգամ:

Սերն որ կա` հազար տեսակ հանգ ունի,
Ուշք ու միտքը կքնեցնի` բանգ* ունի,
Բռնածին չի թողնի` ամուր ճանկ ունի,
Դրա համար մե՛կ հետ կերթամ, մե՛կ կգամ:

Թե դու սիրո սուր մանգաղն հարցնես`
Չի դիմանա Ռոստոմ-Զալն` հարցնես,
Եթե անգութ յարի հալը հարցնես,
Ասում է թե` սուլթան կգամ, խան կգամ:

Սայաթ-Նովեն ասաց` շա՛տ ջանք դրեցի,
Խոստումի տեր մարդու չպատահեցի,
Ով որ ինձ չսիրի` ես է՛լ չեմ սիրի
Սերն սեր կբերե` սիրե՛կան կգամ: